معماری جدید در بناهای تاریخی

متروک ماندن بناهای تاریخی عامل مخلی در حفظ آن‌ها به‌شمار می‌رود؛ اما مهم‌تر از آن، راویِ ضعف شناختی عمیق جامعه صاحب این بناها است. بهره بردن از ظرفیت‌های نهفته در این بناها و ایفای نقش حیاتی آن‌ها در حیاتِ جاریِ جامعه شکل‌دهنده‌شان، فقط با برپایی مجدد زندگی انسان در این بناها محقق می‌شود و این امر، یعنی احیای مجدد بناها، معطوف به حضور معمار احیاگر است؛ معماری که دارای توانایی سیر در دو حوزه شناختی معماری بناهای تاریخی و معماری امروز دنیا باشد.